Στο Σχολείο μας φέτος, κοντά στις λοιπές δραστηριότητες και προγράμματα, σχηματίστηκε μια κινηματογραφική ομάδα (για την ακρίβεια δύο ομάδες, που όμως λειτούργησαν ουσιαστικά σαν ένα) με άμεσο σκοπό τη δημιουργία ταινίας μικρού μήκους και απώτερο τη συμμετοχή στον φετινό διαγωνισμό μαθητικών ταινιών μικρού μήκους «Ένας πλανήτης?.μια ευκαιρία». Οι περίπου 50 μαθητές χωρίστηκαν σε μικρότερες ομάδες, καθεμία από τις οποίες κάλυψε έναν διαφορετικό τομέα παραγωγής της ταινίας: σενάριο, σκηνοθεσία, μακιγιάζ, ενδυμασία, μουσική κ.α.

Από τον Οκτώβρη μέχρι και τον Φλεβάρη οι μαθητές αφιέρωσαν αρκετό χρόνο (αξιοθαύμαστο πώς βρέθηκε μες στο πράγματι βαρυφορτωμένο πρόγραμμα του καθενός), κατέθεσαν το πάθος και τη δημιουργικότητά τους και το κυριότερο αντιμετώπισαν την ταινία ως μια προσωπική τους υπόθεση, ένα δικό τους «πράγμα». Γι? αυτό και κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια η υπόθεση αυτή να πετύχει και να «διακριθεί». Κοντά σ? αυτούς και έξι συνάδελφοι του Σχολείου λειτούργησαν ως βοηθοί και «συνοδοιπόροι» στην κοινή «πορεία προς τη νίκη».

Ως αξιολογότεροι σταθμοί σ? αυτήν την εξάμηνη πορεία μπορούν να καταγραφούν οι παρακάτω: 1) οι αρχικές μας συναντήσεις με τους μακρείς αλλά εποικοδομητικούς διαλόγους για το θέμα και το ακριβές σενάριο της ταινίας, 2) το «casting» που έγινε μετά τη γιορτή της 17ης Νοέμβρη (με «κριτική επιτροπή» μεικτή ομάδα καθηγητών και μαθητών), όπου οι επίδοξοι πρωταγωνιστές επέδειξαν τα ταλέντα τους, 3) φυσικά τα γυρίσματα εντός και εκτός σχολικού χώρου, όπου όλοι συνειδητοποιήσαμε πόσο επίπονη και εξονυχιστικά λεπτομερής είναι η διαδικασία του γυρίσματος. Ας γίνει εδώ ιδιαίτερη μνεία στο τελευταίο γύρισμα στην κεντρική πλατεία της Ξάνθης, όπου όλη η ομάδα «περιφερόταν» για αρκετή ώρα κάτω απ? το Ρολόϊ.

Με τούτα και με κείνα η ταινία ήταν έτοιμη τέλη Φλεβάρη και παραδόθηκε προς κρίση στην επιτροπή του διαγωνισμού. Το τελικό αποτέλεσμα δεν μας δικαίωσε τυπικά. Παραμένει όμως το (ρητορικό) ερώτημα: τελικά χάσαμε ή νικήσαμε; Η απάντηση θεωρείται σαφής, όπως φαίνεται και στον τίτλο του παρόντος άρθρου. Μπορεί βέβαια να ακούγεται κοινότοπο να ωραιοποιείς την «ήττα» και να την βαφτίζεις «νίκη». Ωστόσο ο χαρακτηρισμός του αποτελέσματος της όλης προσπάθειάς μας ως «νίκη» δεν αποτελεί μια προσπάθεια της «αλεπούς να βγάλει κρεμαστάρια, όσα δεν έφτασε», κατά το μύθο του Αισώπου (βλ. το παρακάτω link: http://stellasliterarybistro.com/Glossa2.htm). Αντίθετα αποτελεί έκφραση όλων όσα νιώσαμε και πετύχαμε αυτούς τους έξι μήνες. Αν είναι αρκετή η γνώμη των συμμετεχόντων καθηγητών, όλον αυτόν τον καιρό είδαμε τους μαθητές-κινηματογραφιστές να βγάζουν δεξιότητες και ταλέντα, κυρίως σε τεχνικό και υποκριτικό επίπεδο, απρόσμενα για άτομα της ηλικίας τους ή και για ενήλικες ακόμα. Οι ικανότητες που απέκτησαν θα τους ακολουθούν μια ζωή και είναι στο χέρι τους να τις εξελίξουν και να τις προωθήσουν. Αυτό και μόνο δεν αποτελεί «κέρδος και νίκη»; Η απάντηση ας δοθεί από τον κάθε αναγνώστη.

Προς το παρόν απολαύστε την ίδια την ταινία και γνωρίστε από πρώτο χέρι τα επιτεύγματα των μαθητών μας.

Αλέξανδρος Δημαράς, Φιλόλογος

Ο ανελέητος Χρόνος κυνηγάει τους πάντες και σπάνια δίνει δεύτερες ευκαιρίες. Μήπως όμως εμείς είμαστε αυτοί που τον κυνηγούν;