Ζώντας μέσα σε μία περίεργη πραγματικότητα τον τελευταίο καιρό και κλεισμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου, μου ήρθαν στο μυαλό κάποιοι στίχοι από το ποίημα «Τείχη» του Καβάφη αλλά και το διάσημο τραγούδι Another brick in the wall των Pink Floyd.... Γιατί όλα αυτά;

Ο Καβάφης γράφει ένα ποίημα, στο οποίο εκφράζει τον εγκλωβισμό του μέσα σε κάποια τείχη που έχτισαν γύρω του, χωρίς να καταλάβει πώς έγινε αυτό. Για τον Καβάφη οι περιορισμοί που του έχουν βάλει είναι σαν τείχη που υψώνονται τριγύρω του. Συνειδητοποιεί ότι η ελευθερία δεν είναι κάτι δεδομένο και ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να βρεθούμε δέσμιοι καταστάσεων. Όλος αυτός ο εγκλωβισμός δημιουργεί κατάθλιψη στον ποιητή, γιατί σκέφτεται πόσα πολλά είχε να κάνει έξω, αλλά φυλακισμένος τώρα πια δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Στο τραγούδι των pink floyd θεωρώ ότι το κεντρικό νόημα είναι η ελλιπής επικοινωνία ανάμεσα στον δάσκαλο και τον μαθητή, που αναφέρεται ως τείχος και εμποδίζει την οικειότητα και την ουσιαστική μόρφωση. Η ουσία είναι όμως ότι το τείχος αυτό δεν το χτίζει ο δάσκαλος αλλά άλλοι. Ο δάσκαλος απλά είναι ένα εργαλείο στα χέρια του συστήματος, ένα τούβλο στο τείχος. Οι μαθητές λοιπόν καλούν τον δάσκαλο στην ουσία να γκρεμίσει αυτό το τείχος, να τους πλησιάσει και να φτιάξουν μια πιο ουσιώδη σχέση.

Στους δύσκολους και απρόσμενους καιρούς που ζούμε, βιώνουμε κι εμείς έναν εγκλωβισμό όμοιο σαν αυτόν του Καβάφη. Ίσως για άλλους λόγους από αυτούς που θεωρεί ο Καβάφης, αλλά δεν παύει να είναι εγκλωβισμός. Νοιώθουμε ότι κάποιος μας πνίγει, ότι πνίγει τις ελευθερίες μας, την διάθεσή μας, το χαμόγελο και ότι μας έχουν κλείσει σε ένα σκοτεινό πύργο να παλεύουμε καθημερινά με τις χιλιάδες πληροφορίες για ένα θέμα, για το οποίο γνωρίζουμε τόσα λίγα. Νιώθουμε σαν τον Καβάφη κι εμείς ότι εκεί έξω μας περιμένει η άνοιξη και έχουμε να κάνουμε τόσα πολλά, άλλα απλά δεν μπορούμε. Και αυτό μας θλίβει, προξενεί μελαγχολία και κατάθλιψη. Οι εκπαιδευτικοί από την άλλη παλεύουν να έρθουν κοντά μας με όποιο τρόπο μπορούν αλλά το τείχος αυτή την φορά είναι η απρόσωπη τεχνολογία. Μέσα σε όλα αυτά βαθιά μέσα στον καθένα μας πιστεύω ότι υπάρχει μια μικρή ηλιαχτίδα, αυτή που θέλει να ξεκινήσει και να μας ενώσει πάλι με την αληθινή ζωή.

Σουζάνα Αληγιάννη, Α1