Να σας συστηθώ, το όνομά μου είναι Γαβριήλ Αθανασίου, είμαι 18 χρονών και αποφοίτησα από το 1ο Γενικό Λύκειο Ξάνθης, τη σχολική χρονιά που μας πέρασε (2013-2014). Πλέον σπουδάζω την τέχνη του Κινηματογράφου στην Σχολή Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη. Το όνειρό μου ήταν πάντα να γίνω σκηνοθέτης ταινιών. Πέρσι (2013) συμμετείχα στο 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών της Νάουσας με την ταινία ?Είναι Ζήτημα Χρόνου?, παραγωγής του 1ου Γενικού Λυκείου Ξάνθης, την οποία είχα σκηνοθετήσει ο ίδιος, συνεργαζόμενος με μια ομάδα άλλων ταλαντούχων μαθητών. Η εμπειρία του φεστιβάλ ήταν μοναδική και σίγουρα με έφερε ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό μου. Φυσικά είμαι πολύ ευγνώμων στους καθηγητές που βοήθησαν στην οργάνωση της κινηματογραφικής ομάδας για αυτόν τον λόγο.

Φέτος είχα την τύχη να ξανασυμμετέχω στο ίδιο φεστιβάλ, αυτή τη φορά με μια τελείως δικιά μου ταινία με το όνομα ?Το Τριαντάφυλλο?. Αυτή η πολύ μικρή ταινιούλα, του μόλις 1 λεπτού και 10 δευτερολέπτων, κατάφερε και κέρδισε το Βραβείο Κοινού αφήνοντας πολύ κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, άφωνο. Πραγματικά, μόλις άκουσα το όνομά μου στην τελετή λήξης του Φεστιβάλ ένοιωσα τόσο χαρούμενος αλλά ταυτόχρονα ξαφνιασμένος, αφού για εμένα η ταινία αυτή ήταν απλά το εισιτήριό μου για το φεστιβάλ. Δεν περίμενα ποτέ τίποτα από αυτή.

Παρόλα αυτά, μπόρεσα να συγκρατήσω τα πόδια μου και να σηκωθώ στη σκηνή μπροστά από ένα τεράστιο κοινό που χειροκροτούσε. Έκανα μια υπόκλιση και έπειτα ευχαρίστησα τον κόσμο για την επιλογή του. Το αίσθημα του να σε χειροκροτούν γενιές ανθρώπων, σκηνοθετών, κριτικών κινηματογράφου ακόμα και ο ίδιος ο Παντελής Βούλγαρης, ο οποίος ήταν παρόν στην τελετή, είναι το όνειρο κάθε κινηματογραφιστή αλλά και κάθε καλλιτέχνη.

Γύρισα στην θέση μου όπου δέχτηκα συγχαρητήρια από τους υπόλοιπους σκηνοθέτες από όλον τον κόσμο. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω αυτό που είχε μόλις συμβεί. Εγώ, ο πιο νέος σκηνοθέτης σε ολόκληρο το Φεστιβάλ, με την μικρότερη ταινία που αφορούσε μοναχά ένα φυτό, είχα κερδίσει το κοινό. Το κοινό με είχε επιλέξει.

Το Τριαντάφυλλο μιλάει για κάτι πολύ απλό αλλά ταυτόχρονα πολύ βαθύ, τη συντροφιά. Και πιστεύω ότι καταφέρνει να το μεταδώσει στο θεατή σε μόλις 1 λεπτό. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την πρωτότυπη προσέγγιση του ζητήματος, πιστεύω ότι ήταν οι παράγοντες που ώθησαν το κοινό να ψηφίσει.

Για εμένα, όλο το φεστιβάλ ήταν ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα όχι μόνο τέχνης και κινηματογράφου, αλλά και ζωής. Ποτέ μην διστάζετε να ακολουθήσετε τα δικά σας όνειρα, μπορεί στην αρχή να φαίνεται ότι κάτι είναι ακατόρθωτο, αλλά στο κάτω-κάτω, τα πάντα είναι ακατόρθωτα αν δεν προσπαθήσει κανείς!